...

ეს არის ნიკო გომელაურის ლექსების კრებული, ვისაც გიყვარდათ ეს ადამიანი აუცილებლად დაგაინტერესებთ

კედლიდან სიჩემე წვეთავს,
იცი გვიანია უკვე,
და ისე უძილოდ წვები,
დაიმარტოხელებ ნუგეშს.

რომელიც იპოვე არსად,
უფრო მოიგონე თვითონ,
ღამეს გამოართვი ჩანთა,
სადაც გაზაფხული იდო.

გესმის საათების კვნესა,
(გძულდა ბავშვობაში მახსოვს),
ალბათ ახლაც ისე გჯერა,
ოთხ კაცს მოვერიე მარტომ.

ბავშვურ გიყვებოდი ტვინით,
ისე გულუბრყვილო ჩანდი,
ისე დაიწყებდი ტირილს,
ისე ბავშვურ გულით გწამდი.

მშვიდობა შენს ნეშტს, მგოსანო,

ქართლისა წყლულთა მოზარე,

მშვიდობა, სულო ძლიერო,

თავის სამშობლოს მოყვარე!..

დიდება შენს ჩანგს, რომ ბევრჯელ

თვალზე ცრემლები მომგვარე...

ყველას თავისებურად უყვარს თბილისი, ყველა თავისებურად გამოხატავს ამ სიყვარულს, ჩემზე ძალიან იმოქმედა ნიკო გომელაურის ლექსმა, რომელიც მის დამოკიდებულებას გამოხატავს თბილისზე და მიმაჩნია, რომ თავიდან ბოლომდე სიმართლეს ამბობს...

* * *

ერთხელ გამიტყდა ძველი სათამაშო:
ძალიან მეწყინა, ხელი ეტკინა,
ალბათ...
ერთხელ გამიწყრა მასწავლებელი:
"უზრდელი ხარო”–მომახალა,
არც ისე წყნარად.
ერთხელ ვეჩხუბე ბავშვობის მეგობარს
გაუგებრობა...
ჩემი ბრალი არ იყო მართლაც,
ერთხელ ვეაჩხუბე ბავშვობის მეგობარს
და იმის შემდეგ არ მინახავს,
გამქრალა სადღაც.